-Hoşgeldiniz.(yapmacık bir gülümseme)
-Hoşbulduk kızım.
-Buyrun böyle geçin.
-...
-Nasılsın yavrum?
-Teşekkür ederim.Siz ?
-Bizde iyiyim kızım sağol.
(Anneye,teyzeye ve yengeye de aynı sorular yöneltilir)
Annemle konuşmaya başlarlar.
Ve mutfağa doğru yol alırım. Garip bir duygu. Kahve fincanları çıkar , orta şeker tadında ..
***
Gelecekleri saat yaklaştıkça farklı bir duyguya kapılıyordum.Ben bu olayı sadece tek bir aileye insana yönelik düşlerken tanımadığım insanlarında benim üzerimden hayaller kurması rahatsız ediyordu beni.
Siyah bir elbise giydim,saçlarımı açık bıraktım kenarlardan ufak tokalarla topladım,hafif bir makyaj makyaj dediğimde sadece dudaklarıma bir parlatıcı,topuklu ayakkabılar.
Kime neden güzel gözükmeye çalıştığım hakkında bir fikrim yoktu daha doğrusu neden hazırlanıyorum ki ben ? diye defalarca kendime sorular sordum. Ama göstermelikte olsa yapmam gereken şeyler vardı.
Hayatımda ilk defa gördüğüm insanların karşısında avaz avaz bağırmak yerine en fazla verebildiğim tepki hafif bir tebessümdü.Aslen buralı ama Ankara da yaşadıklarını anlatmakla başladılar. Sonra oğlunun ne iş yaptığını falan .. İlgilenmediğim belli olmasın diye arada bir gözlerine bakıyorum kafamı sallıyorum yine ufak tebessümler..
Topuklularla kahve servisi yapmak zor iş.
Kahveler içilirken gelecek planlarımı sormalarıyla tam bir kariyer meraklısı olduğumu anlatmaya çalıştım. Mezun olduktan hemen sonra yurtdışına gitmek orada kalmak vs.. Tabi ayıp olur diye kadınlara "aslında benim burada görmek istediğim ya da bu kahveleri yapacağım insanlar asla siz değilsiniz ! " demek yerine şuan daha 20yaşında olduğumu,böyle bir planım olmadığını nazikçe klasik bahaneler sunarak malum isteklerini duymadan onları reddettim.
Aklımdan geçen tek bir düşünce vardı;
"Ben her şeyi sadece tek bir insanla,ilk ve son olacak insanla isterken içinde bulunduğum ortamda ne?. Uyandığımda günaydın 'sol yanım' diyeceğim insan bu değil. Avuç içlerini öpeceğim insan bu değil. Boynuna yüzümü koyacağım insan bu değil.." Ve daha neler geçti aklımdan ..
Bunlar aklımdan geçerken annemle neler konuştular hiçbirini duymadım. Ama gerekirse okulumun bitmesini bekleyeceklerini beni gerçekten kızları olarak görmek istediklerinden bahsediyorlardı.
Kapıya yöneldiklerinde ellerini öpüp tekrar tebessüm ettim.. O elbiseden , ayakkabılardan kurtulup bir an önce kendimi balkona atıp gökyüzüne baktım..
4 gece üstüste yıldızların kaymasıyla tuttuğum dileklere bir yenisi daha ekledim..
Bu yorum yazar tarafından silindi.
YanıtlaSilUmarım bu özlem çok çabuk biter..çünkü özlemek cidden zor
YanıtlaSilKalp yerine birini koymazsa özlemler bitmez:( belki acı ama öyle yani...sonra hatırlamaların süresi açılmaya başlar... ama ama ama asla unutulmaz
YanıtlaSilUnutuluyor :)
YanıtlaSil